Category: Teksty

Nie mówię, że źle być pozerem. To rodzaj alchemii. Słowa są dwuznaczne, punkt widzenia tymczasowy, przemija z błyskiem flesza. Można szybko zorganizować spójny schemat, porządek w myślach, spokój ducha. Naprawdę był w tym mistrzem. Styl miał jednorodny – kiedy odczuwał dyskomfort, niesprecyzowany brak, szedł na przyjęcie. Podchodził do każdego, kto coś znaczył, nie zamykały mu się usta. Flirtował, zdradzał tę,...

Próżność była jej już obca. Dbała o ciało, by nie wyglądać równie parszywie, jak się czuła, ale robiła to bez przekonania. Najważniejsze wybory miała za sobą. Nie można odwrócić tego, co się stało. Trzeba to uznać. Nie przywiązywała więc wagi do czekającej ją podróży. Wyjechać, wrócić, rozpocząć życie w tym samym miejscu, w którym je zostawiła. Z mężczyzną, którego zdolność...

Był ulubieńcem matki. Od leżenia razem i cyca ciągle dostępnego był gruby, ledwo stał na nogach. Potem wyszczuplał, ale zachował tę zdolność zostawiania siebie w spokoju. Nie wymagania od siebie wysiłku. Na zawodach sportowych do mety dobiegał niezmęczony. Wszystkie jego ruchy były oszczędne. Klasówki pisał zrelaksowany. Niczego bezgranicznie nie pragnął, o niczym nie śnił, za niczym nie tęsknił. Był inteligentny,...

Na początku, kiedy miał jeszcze wybór – dać się ponieść życiu czy zadowolić matczyne ambicje, zwierzył się ojcu: Boję się, że się będę bał. Naiwnie sądził, że stanie po jego stronie. Nie mógł być sobą, postanowił być oryginalny. To grupa ludzi nieszczęśliwsza od reszty. Życie depcze ich próżność, cierpią męki. Gdy go poznałam, tęsknota za sobą była ledwie widoczną blizną,...

Ćwiczyłam przed lustrem, by być jak ona. Wystrojona, w uroczystym nastroju, wyczekiwałam na balkonie jej przyjścia. Z błyszczącymi sukienkami, marchewkowymi włosami i woskowo bladą skórą była zagraniczna. Mówiła do mnie Jenka, kupowała angielskie książki i uczyła poprawnej wymowy. „Londyn to jedyne miejsce na ziemi, gdzie toczy się życie. Tu, to nie jest życie, zapamiętaj”. „Żle skończysz” – wypowiadała zaklęcie, gdy...

Pójdzie za nią chłopak i dziewczyna, kot i pies, wrona też poleci. Każdy wierzy, że z nią rozbłyśnie. Obietnica wyprzedzająca poznanie. Jak tylko wychodziła z domu, zjawiali się chętni, by dzielić z nią chwilę. Niczego więc w jej życiu nie brakowało – ani szczęścia, ani nieszczęścia, ani mężczyzn, ani kobiet. Niemało ich wpuściła w swoje progi o najdziwniejszych porach. Pieściła wzrokiem,...

Sukienka Diora w rozmiarze dziecięcym. „Słodycz”, popiskują z zachwytu goście. Pomyślała w panice: To nie może być. Ale To niestety było. Jej prezent urodzinowy. Tyle ze mnie zostało? Człowiek noszony w macicy? Spojrzała na męża. Tak, zapomniałem o tobie, mówią jego zachwycone sukienką oczy. Nie ma jej kto pomóc. Pewnego dnia, w urodziny, stajesz się tylko matką. Twoje ciało przestaje...

Blondynka de lux. Wysoka do nieba, z dorodnym cieniem.  Przez niebezpieczny moment czuł potrzebę zwierzeń, że się tego cienia nie boi, ba, marzy, by go ogarnął! Ale, że wiele z tego, co mówimy do obcych w barze, mówimy, by sie popisać, milczał.  Wpatrywał się w nią tylko jak przez wizjer aparatu, albo lornetkę. Wyglądało na to, że z naukową precyzją...

Po uderzeniu pięścią wciąż zachowywała się elegancko. Ruchy miała oszczędne i wytworne, jakby od dnia narodzin nie istniało dla niej nic nieprzewidzianego. Podnosiła się, jak mogła najszybciej, próbując nie popełnić najmniejszego błędu. Zdumiewało jej ryzykanckie trwanie w miejscu, połączone z beznamiętną miną. Gumowa lala. Z betonem w stopach. Walniesz na odlew, wróci do pionu, nie ruszy się z miejsca. Taka,...

Zawiązuje sznurowadła. Na stopach różne buty. Fioletowy i zielony. Już w sklepie nie mogła się zadecydować. Tkwiła przed lustrem. „Kupię jedną parę lub żadnej”. Nie zrobiła ani jednego, ani drugiego, tak, jak nie zrobiła i nie zrobi wielu rozsądnych rzeczy. Idzie zacienionymi ulicami. Czuje, że żyje, o tym nie decyduje się samemu. Masa zależności, sprzyjających, przeszkadzających. Wygodne te buty. W...

Nie jestem zbyt mądra. Do wszystkiego dochodzę okrężną drogą. To czasem lepiej, bo prawda, gdybym ją wcześniej pojęła, pewnie by mnie zabiła. Choćby ta, jak bardzo potrzebowałam i kochałam tych niezdolnych do wzajemności. Zamiast tego podeptałam wspomnienia jak leci, złe, dobre. Wszystkie, które po rodzinie zostały. Stworzyłam kulturę bycia człowiekiem zdystansowanym. Podświadomość nie uznaje jednak ani upływu czasu, ani rezygnacji...

Przygnieciona chmurą informacji próbuje się schronić w pustce. Uciec przed tym, z czym trudno się mierzyć. Wie, że ta prawda, może odsłonić najlepszą część jej duszy, schowaną za życiem, które prowadziła. Wie, że cierpienie, to teraz jedyne przyzwoite wyjście, ale potrzebuje, musi wybielić rzeczywistość. Śmierdząca prawda dusi. Szkoda, że to nie próchnica. Nie da się wyborować, zatruć, zaplombować. Pod ciężarem...

Zastanawiam się, kiedy przestałam robić bilans jej obecności i opuszczeń i zaczęłam się nią interesować. Naprawdę, czyli w oderwaniu ode mnie. Kiedy mogłam wyrzucić wycinki, zdjęcia, proporczyki – dowody złego. Może po dwóch latach terapii?. Wyczerpał się wtedy zbiornik furii i żalu. Ślepia wystawił smutek. Jego zdaniem oprawczyni była człowiekiem. „Jak długo karmiłaś mnie piersią”? – ostatnie pytanie z tych...

  „Czy wiesz, że Jadźka mieszka w Kanadzie?. Sprząta biura, bo rzuciła studia, a była taka zdolna!. Ostatnio spotkałam Inkę, w pierwszej chwili jej nie poznałam, przytyła.” Siostry… Dokładały starań, by podtrzymywać w pamięci młodość. Lubiły rozprawiać o przypadkowych spotkaniach z tą czy inną, dawną koleżanką. Roztrząsać cudze pomyłki i wady. Po Jadźce i Ince omówiły co u dzieci, sąsiadów,...

Podobno w Olsztynku czas się zatrzymał. Podobno źle to świadczy o urodzie miasteczka. Dowód na to, że uroda to fenomen względny, bo dla niej, mimo, że widziała wyłaniającą się zza rogu, odziedziczoną po latach komunizmu brzydotę, Olsztynek był piękny. Nie zastanawiała się dlaczego. Może przypominał jej szczęśliwe chwile z dzieciństwa? Może dlatego, że nie oczekiwała od niego więcej niż oferował,...

Lęk. pomyliłam drogę do gabinetu. Trochę chcę tam dotrzeć, trochę nie. Jestem na miejscu. Omiatam wzrokiem otoczenie: kozetka, dywany. Zaprasza mnie na fotel. To konsultacja, siedzimy więc twarzą w twarz. Ciepły. Terapeuta, nie fotel. Sprawdzam, czy przypomina moją poprzednią terapeutkę i jak to właściwie rozpoznam, bo wtedy trzeba natychmiast uciekać. Może poznałabym po temperaturze otoczenia? Tam było jak w zamrażarce....